Jæja, það er víst ekki seinna vænna að koma með bloggfærslu hingað inn Ég hef nú ekki verið að bralla nein ósköp. Nema ég ákvað að fresta náminu mínu þar til næsta haust á meðan ég er að takast á við kvíða, sem mér tekst vonandi að sigrast á núna í eitt skipti fyrir öll, tja með smá hjálp að sjálfsögðu Svoleiðis að eins og málin standa nú í dag er ég í leit að vinnu þar sem loðnir ferfætlingar eru velkomnir (þá er ég að tala um hundinn minn, ekki mig). Vonandi fæ ég bara að vinna meira í Dýralandi, en það kemur í ljós á næstu dögum. Ég hef ákveðið að orð dagsins sé: "Fel Drottni vegu þína og hann mun vel fyrir sjá." Svoleiðis að þetta er allt saman í góðum höndum

Fróða hefur tekist að draga mig út í hartnær hvaða veður sem er. Það var nú reyndar sól og blíða í gær þrátt fyrir frostið og snjóinn. Fróða hætti þó að lítast á blikuna þegar snjórinn lét undan þunga hans svoleiðis að ekkert stóð uppúr snjóskaflinum nema hvítt, loðið skott. Hann brá því á það ráð að ganga í fótspor mín (í fyrsta og eflaust eina skiptið sem það mun gerast). Þegar hann fór svo að hnerra ískyggilega mikið gafst ég upp og hélt á honum yfir á öruggara undirlag. 

Nala er í sveitinn núna, ég og Sólrún fengum áfall þegar við áttuðum okkur á að ófrjósemissprautan sem hún fékk fyrir mánuði síðan virkaði ekki. Því eru yfirgnæfandi líkur á að þetta litla hvolpaskott sé hvolpafullt Þegar hún hefur klárað lóðaríið fær hún fóstureyðingasprautu, enda ekki hægt að leggja á þennan unga kropp að ala hvolpa. Ég er alveg miður mín yfir þessu öllu saman, en er samt á því að þetta er rétta lausnin. Það er þó gott að þetta skyldi koma í ljós, þó seint væri og útskýrir margt varðandi hegðun Fróða undanfarið. Hann er búinn að vera svo uppfullur af hormónum uppá síðkastið að ég bíð bara eftir að þeir fari að leka útum eyrun á honum.

Þetta verður að duga í bili, en ég lofa að vera fyr á ferðinni með næstu færslu

Jæja, ég er búin að vera að farast úr spennu síðustu daga. Trúi varla að ég sé raunverulega að fara að fá draumahvolpinn. Ég á vonandi möguleika á að fá úr tilteknu goti sem mér finnst afskaplega spennandi, en tíminn verður að leiða það í ljós. Námið hefur óneitanlega fallið soldið í skuggann undanfarið, en það lagast.

María, stóra siss, á afmæli á sunnudaginn og ég sendi henni afmælisgjöfina í gær. Vildi ég væri á leiðinni yfir hafið með henni (þ.e. gjöfinni) og gæti knúsað hana á afmælisdaginn.

Annars tókst mömmu að plata mig til að vera með vitnisburð á YD KFUK í kvöld, svo ég verð víst að finna upp á einhverju gáfulegu að segja.

Þá er þessi dagur að líða undir lok og ég með. Ég fór í skólann í dag og eftir heiðarlega tilraun til að skrifa niður allt sem kom útfyrir varir kennaranna sit ég uppi með glósur sem ég nenni aldrei að lesa og sinaskeiðabólgu í vísifingri hægri handar. Þegar ég kom svo heim úr skólanum fékk ég þá brilliant hugmynd að ég og Sólrún ættum að skella okkur uppá Rauðavatn og fara í lausagöngu með hundana. Þegar við mættum á svæðið tók á móti okkur labrador. Mér til ómældrar ánægju, eða þannig, sat eigandi hans inní vel upphituðum jeppa og skeitti ekkert um að fjarlægja hundinn svo hann myndi ekki valda okkur ónæði, sem hann gerði og vel það. Fróði byrjaði nottla strax að rífa sig og ég sneri mig næstum úr hálslið þegar ég reyndi að grípa í hnakkadrambið á honum þar sem hann stóð á afturloppunum í aftursætinu og hvæsti á hann "NEI." Þegar við komum okkur loks útúr bílnum tók við fótum okkar kalt slabb og svell þar á milli. Við örkuðum áfram, Sólrún í Puma skóm, göngustíginn og eigendalausi labradorinn elti okkur spölkorn, en sneri sem betur fer við að lokum til síns duglausa eiganda. Fróði er nú í strangri innkallsþjálfun og var því með 20 metra spotta áfastan við hálsólina sína. Þar sem aðstæður voru sem verst verður á kosið gekk æfingin vægast sagt herfilega, og Fróði þverneitaði að taka þátt í þessari vitleysu, enda jörðin alltof blaut til að setjast á hana! Ég og Sólrún tókum fyrstu skynsamlegu ákvörðun dagsins á þeim tímapunkti og snerum við. Á leiðinni aftur að bílnum ákváðu Nala og Fróði að smá eltingaleikur milli trjánna væri við hæfi og á meðan fengum ég og Sólrún það verkefni að losa spottann hans Fróða úr þeim trjám sem hann flækti hann í, eins og sést á meðfylgjandi myndum.

Þótt ótúlegt megi virðast komumst við heim í heilu lagi, fyrir utan dofna putta og tær. Það sem eftir lifði kvölds lá ég í sófanum með teppi yfir mér og nartaði í súkkulaðirúsinur með góða guðfræðiskruddu sem félagsskap.

Enn einn dagurinn sem hófst á því að Fróði vakti mig með gelti. Hann hafði greinilega heyrt í Nölu fyrir utan dyrnar og vildi ólmur komast út. Klósettpappírinn er af skornum skammti þessa dagana, enda er Nala dugleg að auka við notagildi hans. Í dag meig hún í nýja bælið sitt, Sólrúnu til ómældrar ánægju. Ég hef ákveðið að vera iðjuleysingi í dag, enda nær engin verkefni sem bíða mín, allavega engin sem ég nenni að takast á við í dag... fyrir utan að sjálfsögðu hundapössun. Játning dagsins er að Fróði svaf uppí hjá mér í nótt þrátt fyrir skýr fyrirmæli Ástu Dóru í Gallerí Voff. Ég skil bara ekki til hvers að eiga svona mjúkan og loðinn hitapoka ef ekki til að ylja manni um tærnar á næturna. 

Skólinn byrjar eftir helgi, sá raunveruleiki á enn eftir að hellast yfir mig. Spurning að fara að dusta rykið af hjólinu og heilanum í leiðinni. Ætlunin er að sjálfsögðu að hjóla HÍ og spara bensínpeninga svo ég geti notað þá í einhverja vitleysu í staðinn. Jæja, þessi skrif eru aðeins of mikil athafnasemi fyrir iðjuleysingjadaginn minn, held ég verði að fara hætta þess og gera ekki neitt, áður en þetta fer að reyna á mig.